Η μπάρμπα Αντώνς η Μπαγκανότα. Τσάκωσά σι!, Τσάκωσά σι! Γιες οράιτ!

Η θειά Κατιρίν μι τουν Μπαρμπ’ - Αντών στο Ντάμ τους στο Τσάφ

Το μικρό ευτράπελο συνέβη πριν 30 χρόνια στο διπλανό κολπίσκο του Ταρτιού, το γραφικό Τσαφ. Γύρω στο '75 ο πατέρας μου είχε “τ' Καμπούρ (Γιώργου Χατζημανώλη) του καφινέ”, όπου μαζεύονταν όλοι εκεί. Ήταν μιαν εύρητα όπου εμφανίστηκε τουρισμός με Γερμανούς και λίγους Γάλλους. Ως πιο φιλελεύθεροι λαοί, πού και πού είχαν επιδοθεί στο γυμνισμό στις παραλίες μιας κι είχαν και την άγρια ομορφιά, και “ψ'χή δεν αγόταν”.

Η μπαρμπ - Αντών’ς

     Απ' το Τσαφ ξεκινούσε το πρωί ή και το απόγευμα ο μπαρμπα - Αντών'ς γι Λούπους ή γνωστός περισσότερο με τα παρατσούκλια “Εισαγγελέας ή Μπαγκανότας” για του Τάρτ'. Καταγόταν απ' του Πλωμάρ' (Πλαγιά) όπως και οι περισσότεροι που έμεναν στο Τάρτι. Ερχόταν πάντα περιποιημένος, περπατούσε με τα χέρια δεμένα πίσω και με ένα γαρίφαλο ή λουλούδι στ' αυτί. Το πρωί έπαιζε πρέφα με το σνάφιτ (που δεν ήταν άλλοι από τους, Αντών’ του Μαμάκο, Μπουτή του Φουσκουτό (Χρυσάφη), του Μπουτή του Κιζάν (Κρανιδιώτης), Γιώργο Ψώμο και άλλους) και το απόγευμα διέταζε “πινινταρέλ”. Ενίοτε επιδιδόταν και στο χορό, όταν το έφερναν οι περιστάσεις με τς τουρίστριες που “τουν ξισκόναν απ' του τραπέζ”, αλλά ποτέ δεν παραβαρούσε κανέναν, πάντα με το χαμόγελο. 


Η μπαρμπα - Αντών’ς πέρν’ μάτ’

    Το συμβάν, ήρθε ο ίδιος ο μπαρμ -Αντών'ς, χαριτολογώντας και μας το είπε στο καφενέ. H Πλωμαρίτ'σα γναίκατ' η θεια Κατιρίν', κάποιες μέρες τα μισμέρια τουν χάσι απ’ τα μάτια τ’σ, τσι ένι ήξερε που πάγαινε. Ένα μισμέρ' ίβγι έξω να ψάξ' να δει πού “αλλουγυρίζ”. Τουν κυάλαρι από μακριά να λουγιάζ' μέσα από του καλαμιώνα προς τ' θάλασσα. Κόντεψε να δει τι κάν', τσι τότις κατάλαβε τι γινόταν. Εδώ και καμπόσις μέρες η ίδια είχε δει τσ' τουρίστριγες χάμα λίμα να είναι τσιτσίδ' στ' θάλασσα τσι να λιαζόντι. Μόνου θ'μό τουν πλησιάζ' αθόρυβα τσι τουν λέγ' στα Πλωμαρίτικα: “Τσάκωσά σι!, Τσάκωσά σι!”, 
“Ε ντρέπισι να βλέπ'κς τσ’ καραπουτάνις;”
 Βγάζ' τ' παντόφλα τσι τουν αρχίνσει... ....... 


Ψαρεύοντας τ’ κακαβιά μι του καλάμ’ απ’ του Τσαφ

    Στα μέσα του '60 του ζευγάρ' πήγι να δει τα παιδιά τους που ζούσαν στην Αυστραλία, τότε ήταν μάλιστα που ο πατέρας μου βάφτισε κι ένα εγγόνι του, τουν Αντών' – που σήμερα μέν' στου ντάμ τ' παππού τ’. Η θειά Κατιρίν' για να συνεννοείται τότις, τσάτρα – πάτρα έμαθι τσι καμπόσα 'γγλέζκα. Άμανι γύρσι τ' ρουτούσαν: Εεε, θεια Κατιρίν', τι κάν'ς; τσ' απαντούσι στα 'γγλέζκα τσι στα Πλωμαρίτκα: Γιες, οράιτ (yes alright – είμαι καλά!)
Άϊντ αμ, χιρικίσματα σκ' μάνας!! (Άϊντε παιδί μου χαιρετίσματα στη μάνας)... 

 Θειός Σχωρέστους 

Παναγιώτης Αγιακάτσικας
Υ.Γ. Τις φωτογραφίες μου είχε δώσει ο Ράμσιν

Του ζιβγάρ μι του Ράμσεν